Beyaz Fanilalılar

Bizler bir zamanlar küçüktük, Fenerbahçe sevgimiz her zaman büyüktü…

Fenerbahçe eski Fenerbahçe değil, Fenerbahçe’nin peşinden koşmak eskisi kadar coşkulu ve tutkulu değil. Bir çoğumuzun babasıyla, abisiyle küçük dünyalarımızda çocuk yaşlarda koskocaman Fenerbahçe sevgisiyle yaşadığımız, şimdilerde kimselerin beğenmediği çamur deryası stat girişleri, tuvaletleri kötü tribünleri, konforsuz koltukları içinde yaşanan onlarca mutlu ve üzüntülü anlar bizler büyüdükçe değişen, söz de gelişen bir Fenerbahçe ve koca taş yığınından başka bir şey ifade etmeyen hiçbir türlü acı ve mutlu anımızı adam gibi yaşayamadığımız büyütülen koskocaman bir stat.

"Fenerbahçe maçları daima deplasmanda, karşı tarafta oynadığı için bizim gidip seyretme şansımız çok azdı. Çünkü çocuktuk da ve bırakmazlardı da. Maçları parkın ordaki, Yoğurtçu Parkı'nın ordaki polis karakolunun komseri Rıza Baba'dan öğrenirdik. O pencerenin önünde otururdu. O telefon ederdi, Taksim'deki polis karakoluna. O ordan öğrenirdi. Telefonu da manyetolu, telefonu yarım saat telefonu çevirir çevirir, ondan sonra bize derdi ki Fenerbahçe 1-0 galip falan mesela. Biz doğru iskeleye karşılamaya giderdik. Bir defasında iskeleye gittik, Fenerbahçe'yi karşılamaya. Takım gelmedi, vapur geldi takım çıkmadı. Bir vapur daha geldi gene takım çıkmadı. Üçüncü vapurda çıktılar, sorduk niye gelmediniz diye. Taksim'den Kadıköy vapuruna kadar takımı omuzda halk getirmiş. İşte bunun için büyüktür."