Beyaz Fanilalılar

Ve biten bir yıl daha, ilk değil elbette. Anılara kattığımız ne varsa, bu en güzel çağlarımızda. Kimileri aklımıza kazındı, çıkmaz bir daha. Kimilerinin farkında bile değiliz, bizi biz yapan o farkında olmadıklarımız oysa. Geride kalmamalı insan ama geriye bakmalı ki şimdi nerede durduğunu görebilsin. Yarın nerede olabileceğini de kestirebilsin.

Yaşamadan bilemezsin elbette hayatın sana neler getirebileceğini. Sadece bir şeyin başına gelme ihtimalinin, başka bir şeyin başına gelme ihtimalinden daha fazla olabileceğini tahmin edersin. En nihayetinde görebilmek için yaşamak gerek hayatı, aldırmadan. Çok üstelemeden, çok da boşvermeden, kararınca.

2009 senesinin bir değerlendirmesini yapmak amacıyla giriştiğim yazı da bu yukarıdaki cümleler çıktı karşıma. Aldırmadım, Heisenberg'in kulaklarını çınlata çınlata devam ettim yazmaya. Karşıma çıkan bir şey daha vardı ki, uygun düşeceğini düşündüm bu karalamanın sonuna. Hem de Montaigne'nin Denemeler'inden, Horatius'un kendi kaleminden;

Ey benimle bunca çetin işler görmüş yiğitler,
Bugün dertlerinizi şarapla giderin
Yarın engin denizlere açılacağız.