Beyaz Fanilalılar

Yazın..
Günün en güzel saati..
Yanında en sevdiğin arkadaşların var.
Bi gölge bulmuşsunuz denizden de hafif bir esinti geliyor gülen yüzünüze vuruyor.
Kaç sene önceki saçmasapan anıları anlatıyorsunuz birbirinize sanki beraber yaşamamışsınız gibi belki 100. defa.
Ama saçmasapan değil aslında o anılar.
Onlar çok güzel anılar.
Onları beraber yaşadınız zaten. Saçma olsa ne yazar ki hem.
Öyle yaşayarak anlatıyorsunuz ki ilk kez dinleyenler "konuyla ilgili bir vtr" izlemiş gibi oluyorlar.
Zaten siz birbirinize "kankam, bilaaaderim, best friendim" demezsiniz ki..
Siz birbirinize adlarınızla hitap edersiniz hep.
Ama o "bilaaderler, kankalar" iki dakikada unuturken birbirini siz o "ad"a hep sahip çıkarsınız.
Gerçektir sizin dostluğunuz "adlarınız" kadar.
İşte o yüzden yaşarken de, anlatırken de hep gerçektir sizin anılarınız.
Artık o kadar gülersiniz ki yüzünüz acımaya başlar.
Sonra bir durur, denize bakarsınız.
Hani sizden daha yaşlıların uzun süre güldükten sonra bir sessizlik olup "ne güldük be" dedikleri bir zaman vardır ya işte o an siz öyle demezsiniz. O kadar yaşlı değilsinizdir hem daha.
Ama tam da o değildir nedeni.
Onlar "ne güldük be" derler çünkü; artık o zamanlarda o kadar kolay değildir gülmek. Kopulmuştur zaten yakın dostlardan, herkes kendi hayatına bakmıştır, çoluk çocuk vardır, koşturmaca vardır, gülmeye fırsat olmaz.
Gülünce de hesaplanır da "Ne güldük be" denir.
Ama siz daha kopmamışsınızdır. Daha çoluk çocuk yoktur. Daha koşturmaca başlamamıştır ya da daha yürüme seviyesindedir.
O yüzden dostlarınızlasınızdır ve gülüyorsunuzdur; zaten hep yaptığınız gibi. Bunda hesaplanacak bir şey yoktur.
Ama o sessizlik yine de olur.
Belki yenilerini yaşayacağını bile bile eskide kalmışlığın verdiği bir hüzün..
Belki karşında sevgilisiyle oturan arkadaşını görünce hala yalnız olmanın verdiği hüzün
Belki hayatını düzene koyamamış olmanın verdiği bir hüzün..
Belki de orda olmayan birinin verdiği hüzün...
Ama bir hüzün..
Nedeninin önemli ama önemsiz olduğu bir sessizlikle gelen hüzün.
Güzel bir hüzün.
Hala gerçek dostlara sahip olabilmenin, aynı şeylere bile olsa gerçek kahkahalar atabilmenin getirdiği, yalnızsan; yalnızlığın "single" olmak olmadığını, gerçek yalnızlığı hissedebildiğin bir hüzün.
O hüzün gerçekten güzel bir hüzün.